چگونه «جسم خندان»، «عارف زمینی، عاشق زمینی» شویم! (2. فینال)

جسم خندان و یا عاشق و عارف زمینی یک «نظم سمبولیک»، یک روایت، یک حالت همیشه ناتمام است. او در واقع از یکسو به معنای آشتی انسان ایرانی با زمین، تن و لحظه است و از سوی دیگر به معنای این توانایی است که او مرتب می‌تواند همین واقعیت و لحظه، همین تن و روابطش را مرتب تغییر و تحول دهد. زیرا این واقعیت و لحظه و جسم برای او یک «واقعیت سمبولیک» و در عرصه زبان است. او یک جسم و واقعیت زنده در عرصه زبان است و بنابراین یک روایت زنده و نظم زنده و نمادین است. همیشه یک داستان و روایت زنده و پرشور است. از طرف دیگر این عارف و عاشق زمینی به خواست تن و زمینش، به خواست «دیگری و غیر» توجه ‌می‌کند و با کمک دیالوگ و چالش دائمی و پارادکس با «دیگری»، با تمناهای خویش و یا با جهانش، خدایش، معشوقش، واقعیتش می‌تواند،
ادامه