آلبوم جدید نامجو «اوی (یا اخ)» در پی ایجاد یک موسیقی و آلبوم پرشور، چندصدایی و چند نوایی، مالامال از طنز و اعتراض است. او در پی ایجاد و بیان شورها و حالات مختلف انسانی با لحن‌ها و حالات مختلف و گاه پارادکس و در پی خلق تلفیق‌های مختلف نواها و ملودی‌های ایرانی و خارجی است، اما در اجرای این خواست‌ها و آرزوها به وضوح شکست می‌خورد. این اثر در واقع بیشتر به نماد بحران و چندپارگی یک هنرمند مهاجر تبدیل می‌شود. هنرمند مهاجری که جهانش و ذهنش لحظه تلاقی هزاران نوا و تمنای مختلف است و او اکنون می‌خواهد از درون این چندپارگی و گسست و بحران به یک روایت جدید و چندصدایی و خندان از «واقعیت بحرانی درون و برون» خویش دست یابد ولی ناتوان از این خلاقیت می‌شود.