موضوع نوع ارتباط با زبان فارسی است که می‌تواند، در حالت ارتباط سمبولیک، پارادکس نقادانه/ علاقه‌مندانه، باعث رشد یک زبان نو، باز و مرتب در حال تحول گردد و از بحران زبان فارسی به تحولی نو و همیشه ناتمام دست یابد. یا فرد اسیر نگاه «مادر خیالی» و زبان خیالی و مقدس فارسی می‌شود و به سرکوب نارسیستی و یا رئال ناموسی رقیب و یا دگراندیش دست می‌زند. زیرا با نگرش سمبولیک و پارادکس است که می‌توان همزمان «زبان فارسی » عزیزمان را به سان یک «زبان سمبولیک در بحران و قابل تحول» دید و خود را، به سان بخشی از دیسکورس، نمادی از میل تحول آن درک و لمس کرد. تا بتوان هم تن به سرنوشت خویش داد و همزمان دانست که همیشه چشم‌اندازهای دیگری به معضل وجود دارد، با توجه به جایگاه و چشم‌انداز فرد در دیسکورس.

ادامه