میان هنر و روان‌کاوی یک پیوند عمیق درونی وجود دارد. هم هنر و هم روان‌کاوی انسان را یک « سوژه تمناکننده» می‌پندارند. موجودی تمناکننده که تحت تاثیر تمناهایش، رانش‌هایش و تمتع‌هایش قادر به عشق‌ورزی، قتل و مرگ است. به و‌یژه هنر سینما قادر است به اشکال مختلف تمناهای ما، خواست‌های ناآگاه ما و تمتع‌های انسان، این موجود از نگاه روان‌کاوی «منحرف جنسی چندگانه» را به تصویر بکشد.