ایجاد این خلاقیت، آری‌گویی به جسم و به تمناهای خویش و تبلور آن در هنر و اندیشه البته تنها بر بستر فرهنگی خویش ممکن است. یعنی هنرمند خلاق دقیقا کسی است که با شناخت بستر فرهنگی خویش و با شناخت مباحث مدرن در این زمینه، هم قادر به شناخت قدرت و ضعف‌ها و کمبودهای نهفته در فرهنگ و زبان و عرصه هنری کار خویش باشد و هم بتواند با پذیرش مباحث مدرن در بستر فرهنگی خویش به تلفیق و ایجاد روایات نو دست یابد و آثاری چندلایه بیافریند، همان‌طور که در نقدم بر «خلاقیت محسن نامجو» و بر رمان جدید «رضا قاسمی» این اندیشه محوری را مطرح کرده‌ام و بر آن اساس نیز به نقد آثار این دو هنرمند پرداخته‌ام.

حال ما در عرصه رقص، در عرصه این هنر سرکوب شده و بهترین تبلور جسم و تمنای جسم ایرانی، شاهد ظهور قدرت‌های نو و روایات نو هستیم که در میان آن‌ها، نقش و جای شاهرخ مشکین‌قلم، نقشی پررنگ و محوری است. من کار همه این دوستان رقصنده و کورئوگراف نو را ندیده‌ام، اما دیدن رقص شاهرخ مشکین قلم به زیبایی نشان می‌دهد که او نه تنها استاد فن خویش است، بلکه دقیقا پی برده است که بایستی به ایجاد روایاتی نو از موسیقی کهن و مباحث کهن دست زند و این‌گونه هنری مدرن و جذاب، چه برای بیننده ایرانی و یا خارجی، بیافریند. این قدرت ثمره سال‌ها کار و آشنایی دقیق با رقص مدرن نیز است که وقتی کمی از بیوگرافی او بخوانیم، با تلاش و زحمت نهفته در پشت این جسم زیبا و رقص مسحورکننده و روایات نو آشنا می‌‌شویم.

هر هنری و خلاقیتی بایستی اما هم‌زمان به نقد کشیده شود تا نکات ضعفش و یا خطرات نهفته بر مسیر خلاقیتش مشخص شود. رابطه میان هنر و نقد یک رابطه دیالکتیکی است. هر چه هنر قوی‌تر، به همان‌اندازه نقد بر او نیز مجبور به قوی‌تر شدن است و هرچه نقد قوی‌تر، به همان‌اندازه هنر و هنرمند مجبور به تحول است.

سمت سوم این بازی را ببیننده و خواننده تشکیل می‌دهد که هرچه ذائقه هنری او والاتر شود، به همان اندازه هنر و نقد نیز مجبور به تحول در یک بازی جاودانه دیسکورسیو و یا بازی جاودانه دیفرانس دریدایی هستند.

شاهرخ مشکین قلم دقیقا این ضرورت و این امکانات را با جسم و دانش خود لمس می‌کند و وارد رقص و نمایش خویش می‌کند. با این تلفیق هم‌زمان گویی او و دیگر هنرمندان مشابه در واقع روایات پنهان و سرکوب شده از جسم و تمناهای انسان ایرانی را آشکار می‌سازنند و دست به یک ساختارشکنی روایت کهن می‌زنند و در روایت کهن ایجاد فضا و جسم‌های نو، روایات نو و بازی نو می‌کنند.
گویی آن‌ها در عین نوآوری هم‌زمان سرانجام عشق ایرانی و دیالوگ را زمینی می‌سازند و یک خواست پنهان نهفته در عشق عارفانه ایرانی را به اجرا می‌آورند. خواستی که نماد آن به ویژه حافظ و یا خیام و یا طنز عبید زاکانی و غیره هستند.